ذكر چيزى است كه از اوّل ارادى است و از طريق ذكر، خيال را با اراده مى‏بريم به سوى خداوند، منتها نه به‏معناى موهوم خيال. خيال يعنى تصوّر چيزى كه وجود ندارد و ما يا علاقمنديم به وجودش يا مى‏ترسيم از وجودش، اين خيال است 

عشق به يك حقيقت، همان ايمان به آن حقيقت است كه يك جا لغت ايمان برايش آورده مى‏شود و يك جا عشق. ايمان جنبه خلوصش است كه در دل نهفته است و كسى نمى‏بيند، و عشق جنبه بيرونى و جلوه آن است. عشق و ايمان مترادف هم هستند. بنابراين چون ما مسلمان‏ها به يك مبدأ ايمان داريم، ايمان به وجود چنين مبدأيى باعث مى‏شود كه متوجّه شويم كه كارهاى ما، حساب دارد پس در اينجا، اين عقل ايمانى مى‏شود.