سرآینده کتاب عظیم مثنوی ، مولانا جلال الدین محمد بلخی که باید از سلاله پیامبران شعر و ادب فارسی بلکه خلاق ترین و خدایی ترین آنها باشد. زندگیش سراپا معنی و عشق بود که البته صورت ظاهر و دنیایی آن نیز دلپذیر و دانستنی است. او جلال الدین محمد نام داشت و در سال 604 هجری قمری در بلخ متولد شد.
مولانا خوش نام ترین و مردمی ترین شاعر زمانه خویش و حتی سرتاسر ادبیات فارسی است.مریدانش به او "خداوندگار" و "حضرت مولانا" می گفتند
سرآینده کتاب عظیم مثنوی ، مولانا جلال الدین محمد بلخی که باید از سلاله پیامبران شعر و ادب فارسی بلکه خلاق ترین و خدایی ترین آنها باشد. زندگیش سراپا معنی و عشق بود که البته صورت ظاهر و دنیایی آن نیز دلپذیر و دانستنی است. او جلال الدین محمد نام داشت و در سال 604 هجری قمری در بلخ متولد شد.
مولانا خوش نام ترین و مردمی ترین شاعر زمانه خویش و حتی سرتاسر ادبیات فارسی است.مریدانش به او "خداوندگار" و "حضرت مولانا" می گفتند.طریقه ای که او در عرفان فارسی بنیان گذاشت و به همت فرزند برومندش سلطان ولد استمرار و گسترش یافت، بعدها به "مولویه" مشهور شد. کتاب مثنوی معنوی مهم ترین و پرآوازه ترین زاده طبع مولاناست که در واقع با شاهنامه فردوسی (از برجسته ترین منظومه های ادبیات فارسی) هم طراز نیز هست. مثنوی معنوی حدود ده سال از بارآورترین ایام حیات مولانا را به خود مصروف داشته است. نظم مثنوی به سال 660 هجری آغاز شد. مثنوی معنوی شامل 6 دفتر و در مجموع شامل 26 هزار بیت است که 18 بیت آغاز آن به "نی نامه" معروف است.
نی نامه
بشــنـو از نی چـون حکایـت می کند وز جــدایـی ها شــکـایــت می کـنـد
هـر کسـی دور مانـد از اصــل خویش بـاز جــویــد روزگـار وصــــل خـویــش
آتش است این بانگ نای و نیست باد هـر که ایـن آتــش ندارد نیـســت باد
نی حـدیـــث راه پـرخـــون مـی کنـد قصـه های عشـــق مجنـون می کند
در نـیــابـد حـال پخـــتـه هیــــچ خام پـس ســـخن کـوتـاه باید ، والسـلام
از دیگر سروده های مولانا می توان دیوان شمس را نام برد که دربرگیرنده غزل های سرشار از عاطفه و احساس مولوی و همچنین مجموعه رباعیات اوست. دیگر نوشته های مولانا که غالبا تقریر است و املا (یعنی مولانا می گفته و دیگران می نوشته اند). این گونه آثار عبارتند از فیه مافیه ، مجالس سبعه و مکاتیب.
مولوی در مثنوی و غزلیات بر نردبانی آسمانی گام نهاده است که در واقع هیچ یک از شاعران زبان فارسی و عارفان اسلامی را امکان وصول به پایه آن هم دست نداده است. زبان شعر مولانا زبان دل است. دلی سوخته و بی قرار در آتش عشق که به ویژه در غزلیات شمس لحنی آسمانی و برتر به خود گرفته است. موسیقی کلام و آهنگ و درخشندگی و زیبندگی کلمات در شعر مولانا بی مانند و منحصر است.
در شامگاه پنجم جمادی الآخر (برابر با 25 آذر ماه) سال 672 هجری مولانا درگذشت و با شکوه هرچه تمامتر به خاک سپرده شد.
http://www.avayegolpa.blogfa.com/post-41.aspx