من ذوالقرنين ذكر شده در كتب پيشين هستم. من سنگي هستم كه از من دوازده چشمه جاري شده است. خاتم سليمان نزد من است. من كسي هستم كه وظيفه حساب رسي تمام مخلوقات خدا را به عهده دارد. من لوح محفوظ و جنب الله هستم ، من قلب خدايم.»(8) و يا: «من آدم و نوح اول بودم، من ابراهيم بودم، همان گاهي كه او را در آتش مي انداختيد، من موسي، مونس مؤمنينم. من گشاينده سبب ها و راه ها هستم. من به وجود آورنده ابرها هستم و پديدآورنده درختان وميوه ها و جاري كننده چشمه ها… من زمين را گستردم و كوه ها را برافراشتم. من تقسيم كننده بهشت و جهنمم… من همين كتابي هستم كه در آن شكي نيست. من اسامي حُسني هستم… موسي از من اقتباس و پيروي كرد و هدايت شد… من كسي هستم كه جبرئيل و ميكائيل خدمتگزارم هستند.

جبرئيل 3بار بر من نازل شد با سلام پروردگارم- كه خود عين سلام است- و اين فرمانش كه در اين مكان بايستم و به همه شما از سفيد و سياه، اعلام كنم كه همانا علي‌ابن‌ابيطالب، وصي من و جانشين من و امام پس از من است. نسبت جايگاه او به من، نسبت جايگاه‌ هارون به موسي است، با اين تفاوت كه نبوت به من ختم مي‌شود. و او ولي شماست بعد از خدا و رسول خدا. و در اين باب خدا اين آيه از كتابش را مد نزول بر من قرار داد: بي‌گمان ولي شما خداست و رسول او و آنان كه ايمان آوردند؛ همان‌ها كه نماز به پا مي‌دارند و در حال ركوع زكات مي‌دهند. و اين علي‌بن‌ابيطالب است كه برپادارنده نماز بوده و در حال ركوع زكات داده. و اوست كه در همه حال و همه كار، تنها خداي عزوجل را مي‌جويد.

لوطي ها جزء طبقة پايين محسوب مى‏شدند. آنها خاستگاهي مردمي داشتند و خود را «أخي» مي خواندند و بيشتر از ميان پيشه وران شهري برمي خاستند و با منش اهل تصوف پيوند محکم تري داشتند. عموما از سواد و معلومات عصر خود بهره اي نداشتند، امّا به ارزشهاى اخلاقى و اصول مروّت و انسانيّت پايبند و معمولا از معتمدترين افراد محل بودند. آنها دست و دل باز و بخشنده بودند؛ از اين رو عامه در توصيف رفتار جوانمردانه و بذل و بخشش افراد از اصطلاح «لوطى‏گرى» استفاده مى‏كردند.30 لوطيان به گروه، محله و شهر بسيار وابسته بودند و هرگاه لازم مى‏شد سرسپردگى خود را نشان مى‏دادند.

تصوف، کلی‌ترین جلوه‌ی بعد باطنی اسلام است. راهی است که در آن انسانی از فردیت خود فرا می‌رود و به خدا می‌رسد. تصوف در چارچوب وحی اسلامی، راههایی برای رسیدن به یک زندگی پربار روحانی عرضه می‌کند. زندگی یی که در آن وجود انسان دگرگون می‌شود و به فضیلت‌های اخلاقی آراسته می‌گردد و در نهایت به دیدار پروردگار (لقاء الله) می‌انجامد. به همین دلیل است که بسیاری از صوفیان در تعریف تصوف، این فرموده‌ی پیامبر اسلام درباره‌ی فضیلت اخلاقی (احسان) را نقل می‌کنند: «خدا را باید چنان عبادت کنی که گویی او را می‌بینی. چه، اگر تو او را نبینی، همانا او تو را می‌بیند.»

گناباد اگر با زعفران معطر است و با هواي گرم و خشک، معروف، حالا چند روزي است که شهره شده به ميزباني روزنامه نگاري که در محکوميتش، تبعيد پنج ساله به اين شهر نيز آمده است. اگر روزي قرار بر اجراي اين حکم باشد، احمد و خانواده اش بايد حدود 300 کيلومتر از مشهد به سمت جنوب خراسان طي طريق کنند تا در چند کيلومتري آرامگاه ملاسلطان محمد بيدختي گنابادي، مشهور به سلطان عليشاه صوفي و عارف بزرگ قرن سيزدهم هجري، و قطب سلسله نعمت اللهي سلطان عليشاهي ، سکني گزينند. 

نامه زیر یادداشتی است از عمار ملکی برای آقای زیدآبادی . از آنجا که در این نامه از گناباد به عنوان شهر درویشان نام برده شده ، سایت مجذوبان نور آن را منتشر می سازد :….احمد عزیز، با این همه به یک چیز غبطه میخورم و از یک چیز در عجبم. غبطه به حال اهالی گناباد و در عجبم از کار خدا که چگونه مقدر کرده بود که حتی در تقریر حکم تو بدست نامردان، درویشی ات لحاظ شود. خوشا به سعادت جوانان گنابادی که یک الگوی زیستن انسانی را درکنارشان ببینند و خوشا بحال گناباد، شهر درویشان، که درویشی مبارز را پذیرا باشد