در سخنی حکیمانه از امیرمؤمنان علی(ع) نقل شده‌است که؛ «تحمل سرزنش و ملامت خردمندان از تحمل کیفر قدرتمندان شدید‌تر و تلخ‌تر است»(ذمّ العقلاء أشدّ من عقوبة السّلطان).
در زندگی اجتماعی، صحنه‌هایی پیش می‌آید که آدمی را بر سر دوراهی قرار می‌دهد تا بین قرار گرفتن در جایگاهی که «سرزنش خردمندان» را در پی داشته باشد یا «کیفر حاکمان» را بر انگیزد، یکی را انتخاب کند. بسیاری از آدمیان، ترس از کیفرهای مالی و جانی از سوی حاکمیت را مبنای تصمیم‌گیری خود قرار داده و گمان می‌کنند که «سرزنش خردمندان» قابل تحمل‌تر از کیفر حکومتی است. اما خردمندان می‌دانند که «مذمّت عقلاء» به مراتب تلخ‌تر از مجازات‌های حکومتی است.

سایت مجذوبان نور: بعضی از کارشناسان امور سیاسی سکوت دولتمردان ایران را در مقابل حکومت کمونیستی چین در واقعه کشتار مسلمانان، جدا از روابط سیاسی و زدوبند های پشت پرده ،ناشی از اعتقادات و گرایش های اویغورها  به مکتب تصوف و درویشی میدانند . خوشبختانه در این خصوص روحانیت شیعه به شکل های مختلف علیرغم فشارهای سیاسی ، حمایت خود را از این قوم صوفی ابراز نمودند.

آقای خامنه ای "حرمت نظام" را بالاتر از حرمت جان و مال و ناموس و آبروی مردم می‌داند. این چه "نظام مقدسی" است که فقط حرمت وقداست رهبری را پاس می‌دارد؟ مگر رسول خدا به کرات نمی‌فرمود:

"هرگز نمی‌توان نظامی را که درآن حق ضعیف بدون لکنت زبان از قوی ستانده نشود مقدس نامید!؟
"لن تقدس امه لایوخز فیها للضعیف فیها حقه من القوی غیر متتعتع !؟". (نامه ۵۳ نهج البلاغه)

چه قدرت و قداستی برای نظامی که با مردم مظلوم خود با زبان زور و زرادخانه عمل می‌کند باقی می‌ماند!؟

بیداری اخیر مردم ایران در کنار هزینه های تلخ و جانکاهش، اعماق برخی باورهای دیرینه ما را درنوردید و باعث تجدید نظری جدی در دینداری ما شد و این تحول جانانه همچنان ادامه دارد. امروز قاطبه مردمان می دانند که بسیاری از احکام منتسب به اسلام، ساختگی است؛ می فهمند که چگونه مستبدان برای حفظ قدرت خود، احکام دین خدا را جعل و تحریف می کنند؛ می فهمند که ارتداد، سنگسار، محاربه ، فساد فی الارض و بسیاری احکام دیگر نه دستورات قرآن بلکه میراث قدرتهای سیاسی است برای حفظ خودشان. اینها همه برکات ارزشمند سبز شدن اندیشه های ماست در این روزگار سیاه.

 

پایگاه اطلاع رسانی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران: مسئول آموزش سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران ولايت به معناي حكومت را از ديد علي(ع) به معناي رضايت مردم دانست و افزود از اين زاويه ولايت به وكالت معنا پيدا مي‌كند.
به گزارش خبرگزاری ايلنا، هاشم آقاجري كه به مناسبت شب بيست‌ويكم ماه رمضان در دفتر جامعه زنان انقلاب اسلامي سخن مي‌گفت ، با بيان اينكه قاتلان علي دو نوع هستند،اظهار داشت: يك نوع از قاتلان علي(ع) كساني هستند كه جسم او را از بين بردند و نوع ديگر قاتلاني كه روح و مرام آن را نابود كردند و قاتلان مرام علي(ع) بسيار فاجعه‌بار است.  

اکنون ملت ایرانند و حاکمان قدرتمدار و شاگردان وفادار مکتب زور و جزمیت و معتقدان به شعار "الحق لمن غلب"  و شیوة "النصّر بالّرعب" که ظاهرا برای بقا راهی جز این نمی­شناسند. تحولات پس از انتخابات و رفتارهای حاکمان در برخورد با معترضان مسالمت جو و مدنی در این سه ماه، به خوبی نشان می­دهد که منطق دولت محصول کودتا ی انتخاباتی همچنان با شدت همان منطق قدرت با تمام مؤلفه ها و نشانه های آن است. از این رو به جای استفاده از قدرت منطق و در نتیجه برخورد خردمندانه و اقناعی و مدنی با اکثریت مردم مدنی و مسالمت جوی ایران و کاندیداهای معترض، شیوة مألوف منطق قدرت به کار گرفته شد

آن که در روزگار خود وقتی شنید غارتگران بیگانه خلخالی از پای زنی یهودی، که در ذمه مسلمین بوده، به غارت ربوده اند، فرمود:

"به خدا قسم اگرمسلمانی از شنیدن این خبربمیرد، نه تنها براو ملامتی نیست، که سزاوار است هر مسلمانی دق کند!!"

کاش می‌بود و می‌دید که مدعیان ولایتش چه قتل و غارت‌ها وچه تجاوز و تعدی‌هائی به ملت و به شیعیانش می‌کنند، آنهم به ادعای تدارک ظهور ذریه‌اش برای اقامه قسط و عدالت!؟

نقش و مسئولیت عمومی همه‌ی ما مدعیان اسلام و مسلمانی نیز در نشان‌دادن میزان صحت ادعا و نام‌گذاری خود به عنوان «مسلمان» یا عدم صحت ادعا، کمتر از مسئولیت خاص فقیهان نیست.
آیا ما مسلمانان نسبت به سایر ملت‌های غیرمسلمان، دورتر از اهداف مورد نظر شریعت محمدی(ص) نیستیم؟! آیا التزام گفتاری و عملی ما به اخلاق انسانی و باورهای منطقی و عقلانی، از سایر آدمیان بیشتر است؟! آیا امنیت و آرامش درونی و بیرونی جوامع اسلامی از جوامع غیراسلامی برتر است؟!!

واقعیت این است که هر استدلالی مبتنی بر حقانیت اندیشۀ بومی و ملی، به این دلیل که بومی و ملی است، باطل است. هیچ مردمی وقتی راههای بهتری برای زندگی، اندیشه‌های درست‌تری برای زندگی، نظام اجتماعی سالمتری برای زندگی بیابند، به داشته‌های گذشتۀ خود نمی‌چسبند و بدانها دل نمی‌بندند. افزون بر این، حتی آنان در زمانی که زندگی بهتری در جایی دیگر بیابند از سرزمین خود مهاجرت می‌کنند و سرزمین مادری یا پدری را رها می‌کنند، یا حتی در زمان جنگ از آن می‌گریزند، پس چگونه می‌توانیم مدعی شویم که افراد می‌باید به «اندیشه‌ها» و «اعتقادات» خود بچسبند، وقتی فایده‌ای در آنها نمی‌بینند یا آنها را از اساس «نادرست» می‌دانند؟

بايد تصديق كرد كه شناخت حقيقي خداوند و كمال مطلوب از شناخت خداوند اين است كه ميان عارف و معروف، عابد و معبود، سنخيتي ايجاد شود. در عين حال بايد اين نوع شناخت را براساس دقت‌هاي نظري و حتي منطقي، به گونه‌اي معنا كرد كه نه فقط بوي شرك از آن استشمام نشود، بلكه حتي شائبه تناقض هم نداشته باشد. برهمين مبنا عارفان و حكيمان مسلمان توانسته‌اند، سخنان به ظاهر شطح‌آميزي چون «اناالحق» منصور حلاج را سخني توحيدي و حتي كمال توحيد، بدانند.

2ـ بنابراين عارفان و حكيمان ما به جاي آنكه شناسندة خداوند را همان نفخه الهي در انسان بدانند، هرگونه ابتكار عمل را در اين شناخت از انسان، حتي از نفخة الهي در او سلب كرده و اين شناسنده را خود خداوند دانسته‌اند.