Search
Close this search box.

گنجینهٔ سخن

ganjine sokhan

شدّتِ نیکان روی در فرج دارد و دولتِ بدان سر در نشیب. (۱)

هر که را جاه و دولت است و بدان                    خاطری خسته در نخواهد یافت

 خبرش ده که هیچ دولت و جاه‌                         به‌ سرای دگر نخواهد یافت (۲)

سعدی

۱. زیبایی کار انسان‌های خوب در رفتار و خیرخواهیشان برای دیگران است و زشتی کار انسان‌های بد در پستی رفتارشان با دیگران است.

۲ـ آگاه باش و بدان کسانی که در حرص جاه و مقام دنیا هستند هیچ‌گاه خاطرِ خسته‌شان آرام نخواهد شد. پس به آنان این هشدار را برسان که هیچ چیز را پس از مرگ با خود نخواهند برد.

 ***********

توانگرِ فاسق کلوخِ زراندود است و درویشِ صالح شاهدِ خاک‌آلود، این دلقِ موسی‌ست مُرَقّع و آن ریشِ فرعون مُرَصّع.

سعدی

انسان توانگر و قدرتمندی که درستکار نباشد مانند کلوخی است که به طلا آغشته شده است و درویشِ فقیری که درستکار باشد مانند چهرهٔ زیبایی است که خاک‌آلوده شده است. اینان را می‌توان به جامه و دلق وصله‌داری مانند کرد که در تن موسی است و آنان را به ریش مزیّن‌شده با طلا که در صورت فرعون است.

در اینجا موسی نماد انسان‌های خوب و پاک و فرعون نماد انسان‌های بد و زشتکار می‌باشد.

***********

«جهل» و «تعصب» آنقدر قدرتمند است که می‌تواند «جنگ» را به «صلح» و «بردگی» را عین «آزادی» جلوه دهد!

جورج ارول

***********

تبعیدگاه به تبعید‌گاه و سال به سال موهای شرقیمان یک به یک بر سنگ‌فرش پس‌کوچه‌های غربت فرو می‌ریزند.
این فاجعهٔ عظیمی‌ست برادر! 
ما به سوی روحی برهنه گام برمی‌داریم.

شیرکو بیکس

***********

هرگز نه از دزدان بترسیم؛ نه از آدمکشان! 
آن‌ها خطرات بیرونی‌اند. خطرات کوچکند.
از خودمان بترسیم! 
دزدان واقعی، پیش‌داوری‌های ما هستند. 
آدمکش‌های واقعی، نادرستی‌های ما هستند. 
چه اهمیتی دارد آنچه سرهای ما را، یا کیسه‌های پولمان را تهدید می‌کند.
نیندیشیم جز در آنچه که روحمان را تهدید می‌کند.

بینوایان / ویکتور هوگو

***********

انسان وزن بدن خود را احساس نمی‌کند، اما وقتی اجسام خارجی را به حرکت درمی‌آورد، وزن آن‌ها را احساس می‌کند!
همین طور متوجه کمبود‌ها و عیوب خود نمی‌شود، بلکه کمبود و عیب دیگران را می‌بیند!
اما حسن این امر عبارت از این است که دیگران برای هر کس چون آینه‌ای هستند که در آن همه نوع عیب، کمبود، بی‌ادبی و خصوصیت نفرت‌آور خود را به آشکار می‌بیند.

آرتور شوپنهاور