به گزارش رسانه‌های ایالت بنگال، “انجمن آسیایی کلکته” از کشف مهمی خبر داده است: پژوهشگران این بنیاد فرهنگی یک نسخهٔ خطی تازه و ناشناخته از دیوان غزلیات خواجه حافظ شیرازی پیدا کرده‌اند که گفته می‌شود نسخه‌ای بسیار گرانبها و نادر است.
روزنامهٔ “تایمز آو ایندیا” در صفحهٔ اول شمارهٔ امروز خود، دوشنبه (۱۶ اسفند/۶ مارس) کشف این دست‌نوشته را ۷۰۰ سال پس از مرگ شاعر یک رویداد فرهنگی مهم دانسته که به شکلی کاملاً تصادفی پیش آمده است. اکنون بسیاری از ایران‌شناسان تنها برای دیدن این اثر راهی کلکته هستند.
گفته می‌شود که این نسخهٔ خطی نه تنها به خطی خوش و با آرایش و تذهیب زیبا نوشته شده، بلکه در آن غزلی هست که در سایر نسخه‌ها وجود ندارد.
از این‌ها گذشته این نسخه از این نظر نیز اهمیت دارد که حاوی امضا و مهر طلایی شاه‌جهان است، پادشاه نامی و پرشکوه سلسلهٔ مغولان هند. این پادشاه چند قرن پس از حافظ زندگی می‌کرد، اما به نظر کارشناسان “انجمن آسیایی”، مُهر دربار او نشان می‌دهد که این پادشاه هنردوست این نسخه را برای کتابخانهٔ شخصی خود تهیه کرده است.
موزهٔ انجمن آسیایی در کلکته نسخهٔ نویافته را در ویترینی برای تماشای عموم به نمایش گذاشته اما می‌گوید که به زودی به خزانه‌ای مخصوص منتقل خواهد شد.
کشف تصادفی
انجمن آسیایی کلکته این روزها در تدارک جشن دویست و بیستمین زادروز میرزا غالب است، شاعر هندی است که به زبان‌های اردو و فارسی شعر سروده است.
کارشناسان انجمن در جستجوی آثار خطی باقیمانده از میرزا غالب، به شکلی کاملاً تصادفی دست‌نوشته‌ای با اوراق زرد و کهنه یافته‌اند که به زودی متوجه شدند نسخهٔ ناشناخته‌ای از دیوان حافظ است.
رامکریشنا چاترجی، مشاور تاریخی انجمن آسیایی، به تایمز آو ایندیا گفته است: “وقتی همکاران ما به این نسخه برخوردند، حیرت کردند، زیرا حافظ پانصد سال قبل از میرزا غالب زندگی می‌کرده است. در جریان تماس و مشاوره با پژوهشگران ایرانی کم‌کم روشن شد که این نسخه چطور به اینجا رسیده است.”
او توضیح می‌دهد که در دیوان نویافته غزلی هست با مطلع “بحمدالله که بازم دیدن رویت میسر شد” که در نسخه‌هایی که تاکنون می‌شناسیم وجود ندارد.
سید اختر حسین، استاد ادبیات فارسی در دانشگاه جواهر لعل نهرو، اعتقاد دارد که کشف این نسخه خطی خبری شوق‌انگیز برای ایران‌شناسان و دوستداران شاعر بزرگ ایرانی است. به گفتهٔ او نسخه‌ای شبیه این نسخهٔ خطی در کتابخانهٔ خدابخش شهر پتنا نگهداری می‌شود.
احمد کریمی حکاک، پژوهشگر و استاد رشتهٔ ادبیات فارسی در دانشگاه مریلند، ضمن تأکید بر اهمیت نسخهٔ نویافته گفته است که سلسلهٔ مغولان هند از زمان همایون شاه، علاقهٔ زیادی به شعر و ادب فارسی داشتند و آثار سخن‌سرایان ایرانی را گردآوری می‌کردند یا به امرا و پادشاهان دیگر هدیه می‌دادند.
نکتهٔ جالب دیگر این است که دیوان غزلیات حافظ برای اولین بار بیش از دویست سال پیش در همین شهر کلکته، به روش چاپ سنگی منتشر شد.
منبع: بی‌بی‌سی فارسی