مکتوب فرمایشات حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده (مجذوبعلیشاه)، مجلس صبح پنجشنبه ۹۶/۶/۳۰ (شروع ماه محرم)

بسم الله الرّحمن الرّحیم

سال‌های قمری از محرم شروع می‌شود، آن شعر مشهور «دوازده» اسمش است.

ز محرم چو گذشتی رسدت ماه صفر                                                      دو ربیع و دو جمادی ز پی یکدیگر
رجب است از پس شعبان رمضان و شوال                                           پس به ذیقعده و ذیحجه بکن نیک نظر

 بیشتر این ماه‌ها مرسوم بود که در مکالمات و ماه‌های شمسی و تاریخ شمسی را اهل فن بیشتر به کار می‌بردند؛ چون درش اختلافی ایجاد نمی‌شود. این سال از محرم شروع می‌شود یعنی همان جوری که ما عید نوروز را اولِ سال می‌گیریم در قدیم اول محرم را- البته قدیم قبل از اسلام بگوییم حتی- اولِ محرم شروع سالشان بود و خب مقداری هم جشن می‌گرفتند یعنی به‌عنوان شروع سال جدید، همان جوری که ما نوروز را به‌عنوان «نوروز»، «روز نو» جشن می‌گیریم، آنها هم این روز را… ولی خب من هم نمی‌دانستم، یک سفر که از اروپا می‌آمدیم، خیلی پیش، شصت سال پیش مثلاً، هفتاد سال پیش، اول محرم بود، من چون آلبوم تمر (تمبر) جمع می‌کنم، دارم، این تمرهای آنجا هم تمرهای یادگاری رفتم بگیرم. یک تمری بعد که آمدم منزل نگاه کردم تمر به‌مناسبت «اول محرم». من تعجب کردم، اول محرم که ما شروع به عزا می‌گیریم تمر برایش چاپ کردند! نگاه کردم، دیدم بله! تمر را به‌عنوان شادی چاپ کردند. به‌عنوان این. که خب جزء چیزهای سفرم خدمت حضرت «صالحعلیشاه» عرض کردم، فرمودند: بله، آن اول سالِ آنهاست و بنابراین این کار علامت عنادی نیست با ما، ولی خب اگر غیر از آن باشد عناد تلقی می‌شد. آنوقت ما بالعکس، این ماه محرم و صفر را که به قول یکی از بزرگان می‌گفت که جمع شدند علما با تواریخ را نگاه کردند، هرگونه آثاری چیزی از تغییر این تواریخ دیدند یادداشت کردند، عملی کردند. به طوری که تمام این عزاهایی که ما می‌گیریم؛ محرم و صفر، همه‌ی اینها، نزدیک دو ماه محرم و صفر هستند، بعد آمدند این دو ماه محرم و صفر را ماه عزا اعلام کردند، و حال آنکه در قدیم هم این محرم را شروع سال می‌گرفتند، احترام می‌گذاشتند. حالا من در این شروع سال البته عزاداری که می‌کنیم در واقع برای خودمان است؛ برای اینکه اگر امام حسین یا صحابه‌ی حضرت شهید شدند، آنها از جریانی که منجر به شهادت شد ناراحت بودند، خب لطمه‌ای به اسلام بود، اما از اینکه خودشان شهید شدند ناراحت نبودند. مرگ و زندگی برایشان یکی بود. ولی این لطمه‌ای که به مسلمین و تک‌تک و جمعشان آمد شاید بی‌نظیر بود یعنی در تاریخ نبود و بعداً هم همینطور چیزی پیدا نشد. به طوریکه یکی از بزرگان مسیحی در یک مکالمه‌ای که دارد با یک شخص بزرگی یعنی وقتی آمده بودند ایران برای گردش، گردش را کرد و، در آن ایام بود، دید که این یک دو سه روز را عزا می‌گیرند و سروصدایی هست، پرسیده بود: چیه؟ بعد با تعجب به آن متصدی روضه‌خوانی یا به‌اصطلاح بزرگ جمع مسلمین گفته بود که شما شهید می‌گویید که در این روز امام حسین که نوه‌ی پیغمبر بود شهید شد؟ گفته: بله. گفته بود: شما نوه‌ی نسل پنجاهم پیغمبر را الان می‌گویید از سادات است، سید است، محترم است، آنوقت نوه‌ی مستقیم پیغمبر را این کار را می‌کنید؟! تعجب کرده بود. بعد گفته بود ما هنوز هم که هنوزه از عیسی (ع) و خاندان او به احترام یاد می‌کنیم و شما هنوز خاک پیغمبرتان به‌اصطلاح چیز نشده. البته این حرف را وقتی به‌عنوان یک شخص عادی گفته بشود درست است ولی برای پیغمبر یا امام همیشه می‌شود عزادار بود. یعنی امروز هم ما گذشته از اینکه محمد و علی و پیغمبر را از دست داده‌ایم، خود حیثیت ملت ایران را هم از دست دادیم. و بنابراین حق آن است به این مناسبت تعدیل کنیم که… اما البته چیزهایی که می‌نویسند می‌گویند راجع به این روز و چه کارهای نادرستی! آن را البته نمی‌شود جزو مراسم گفت، من‌جمله قمه زدن. قمه زدن خب گاهی هم ممکن است خیلی به ندرت البته موجب مرگ آن کسی بشود که با قمه خودش را زخمی کرده …ناراحتی‌ که خود آن شخص برای خودش فراهم کرده. البته این قمه زدن از خیلی پیش هم در خاطر بزرگان مسلمین بود و ما در هزار و سیصد قمری حکم تحریمش دادیم. ولی با همه‌ی اینها کسی آمده بود، کسی خدمت حضرت «صالحعلیشاه» تعریف می‌کرد از جریان گفته بود که همین حرف را همین که چرا تحریم نمی‌کنید قمه زدن را، آقای بروجردی فرمودند: خیلی خب می‌خواهیم تحریم کنیم. فرستاده بودند به این رؤسای دسته‌جات را خبر کرده بود که بیایید خدمت آقا کاری دارند. بعد که رفته بودند خدمت ایشان، ایشان گفته بودند که شما چرا قمه می‌زنید؟ همه گفته بودند: ما قمه می‌زنیم و اینها. خب اگر نزنید چه می‌شود؟ گفتند: نمی‌شود، هیچی، باید بزنیم. آن آخر، آقا گفتند که: من حرام می‌دانم. یکی از اینها گفته: آقا شما تاج سر مایید، شما آقایید، چنین، چنان، هر امری بفرمایید امرتان مطاع است ولی در تمام سال ما مقلد شما هستیم، یک روز هم شما مقلد ما باشید. این جواب را داده بود. حضرت «صالحعلیشاه» این را نقل می‌کردند. خودشان نبودند در جریان… حالا هم باید دید هرگونه صدمه زدن به خودش آدم، حرام است. مگر این یک کار دیگری شمشیربازی می‌کنند، خب این بازی‌ای است، این ورزشی است در آنجا نه حرام نیست برای اینکه نتیجه اگر ضربه‌ای پیدا… ولی غیر از آن همین قمه زدن و کارهایی از این قبیل به نظر همه‌ی آقایان علمای عظام و محترمین از علما حرام است. این را حضرت آقای «سلطانعلیشاه» رحمةالله علیه فرموده‌اند که حرام هم هست، منتها خب وقتی نمی‌گذارند خبر منتشر بشود، این آقای رفسنجانی گفته بود در آن اوایل که انتشار خبر در داخل مسلمین خیلی واجب است، اخبار، یک همچین عبارتی… این خب اگر این خبر را منتشر می‌کردند همین فرمایش ایشان را، فرمایش آقای سلطانعلیشاه شهید را منتشر می‌کردند خیلی زودتر. امیدوارم…