اى عزيز! بهشت و دوزخ بهانه است، مقصود خداوند خانه است. اى بهشت! سرّ تو ندارم، مرا دردسر مده،

روزگارى او را مى‏‌جستم، خود را مى‏‌يافتم، اكنون خود را مى ‌جويم، او را مى‌‏يابم. دانى كه زندگى خوش

روزگارى او را مى‏‌جستم، خود را مى‏‌يافتم، اكنون خود را مى ‌جويم، او را مى‌‏يابم.

دانى كه زندگى خوش كدام است؟ آن كس كه هميشه بى‏‌نام است، و از حق بر دل وى پيام است، و بر زبان و دل او ذكر حق مدام است، و دنيا او را دام است، و عقبى او را انتظام است، و از هر دو او را مولى تمام است.

مرغ را دانه بايد و طفل را شير، و شاگرد را استاد بايد و مريد را پير. الهى! اگر

الهى! عاجز و سرگردانم، نه آنچه دارم دانم، و نه آنچه دانم دارم. الهى! اگر بر دار كنى رواست،

الهى! تا يگانگى بشناختم، در آرزوى شادى بگداختم، كى باشد كه گويم پيمانه بينداختم و از علائق واپرداختم و

الهى! چون از يافت تو سخن گويند از علم خويش بگريزم، بر زهره خويش بترسم، در غفلت آويزم، نه

اى خداوندى كه رهى را بى‏‌رهى با خود بيعت مى‏‌كنى، رهى را بى‏‌رهى گواهى به ايمان مى‏‌دهى، رهى را

خداوندا! هر كه شغل وى تويى شغلش كى بسر شود؟ هر كه به تو زنده است هرگز كى بميرد؟

الهى! نور تو چراغ معرفت بيفروخت، دل من افزونى است. گواهى تو ترجمانى من بكرد، نداى من افزونى است.