Search
Close this search box.

وجود (قسمت چهارم)

zekrتمثيل و تشبيه وجود به نور
صوفيّه براى بيان حقيقت وجود حق و ذكر مراتب موجودات وجود را به نور تشبيه و تمثيل كرده چنين گفته‏‌اند: اشياء نورانى را در نورانيّت سه مرتبه است: مرتبه اول آن است كه نورش مستفاد از غير است، چنان‏كه روى زمين در حين روبرو شدن با آفتاب با شعاع آن روشن مى‌‏شود و در اين مرتبه سه چيز است: يكى روى زمين، دوم شعاع كه بر آن تابيده است، سوم رويارويى با آفتاب. بدون شبهه اين اشياء سه‏‌گانه با يكديگر متغايرند و زوال شعاع نيز از روى زمين جائز و بلكه واقع است.
مرتبه دوم آن است كه نورش مقتضاى ذات آن است، مانند نور آفتاب، بنابراين فرض كه جرم آن مقتضى و مستلزم نور آن است در اين مرتبه دو چيز است: يكى جرم آفتاب و ديگرى نور آنكه در آن جرم موجود است و اين دو شیئ با يكديگر متغايرند، على هذا جدا شدن نور از جرم آفتاب جائز است و اگرچه واقع نيست.
مرتبه سوم آن است كه به ذات خود روشن و ظاهر باشد نه به نورى كه زايد بر ذات است و مثال آن نور آفتاب است كه به ذات خود روشن و ظاهر است نه به نورى ديگر. در اين مرتبه يک چيز بر ديده‏‌هاى مردم ظاهر و نمايان است و ديگر چيزها هم به واسطه آن ظهور مى‌‏يابند، البته به آن اندازه و حد كه قابليت ظهور دارند و هيچ مرتبه در نورانيت به پايه اين مرتبه نمى‌‏رسد و بالاتر از آن ديگر مرتبه‏‌اى نمى‌‏باشد.
چون اين مقدمه و مثال در مورد محسوسات متصوّر گشت، بايد دانست درباره وجود هم كه نورى است معنوى اين مراتب معقول است. مرتبه اول آن است كه وجود مستفاد از غير است، مانند وجود ماهيّات ممكن كه در آن سه چيز متحقق است: يكى ذات ماهيّات ممكن، ديگرى وجودى كه مستفاد از غير است، و بالاخره امر سوم آن غير است كه مفيض وجود بر آن ماهيّت است. و شک نيست كه انفكاک وجود از چنين موجود جائز و بلكه واقع است. مرتبه دوم آن است كه ذات مقتضى وجود است به وجهى كه جدا شدن وجود از آن محال است، از اين قبيل است وجود واجب‌الوجود. بنا بر مذهب جمهور متكلمان، در اين مرتبه دو چيز است: يكى ذات واجب و دومى وجودى كه مقتضاى آن ذات است. معلوم است كه انفكاک وجود از چنين موجودى نظر به ذات آن محال است، لكن بنا بر تغاير ذات و وجود تصور انفكاک ممكن است. مرتبه سوم آن است كه موجود باشد به وجودى كه عين ذات است، نه به وجودى كه مغاير ذات است، مثال آن حقيقت وجود است كه بالذات طارد عدم است، زيرا هيچ شبهه‏‌اى نيست كه حقيقت وجود در غايت دورى از عدم است و هيچ چيز به‏ اندازه وجود از عدم دور نمى‌‏باشد، چنان‏كه نور در غايت بعد از ظلمت است و هيچ امرى از ظلمت تا اين حد بعيد نمى‌‏باشد. پس همچنان‏كه نور به ذات خود نورانى است و محال است كه نور مظلم و تاريک باشد، حقيقت وجود هم به ذاتش موجود است و محال است كه عدم بر او طارى گردد و آن نيست و نابود شود. خلاصه، در اين مرتبه يک چيز است كه به خود موجود است و آن حقيقت وجود است و ساير اشيا نيز به وسيله آن موجودند و به حسب قابليّتشان از آن بهره‏‌مندند، همچنان‏كه گفته شد نور به خود روشن است و ديگر اشيا هم با آن روشن‏‌اند، و در اين مرتبه بنا بر اتحاد ذات و وجود، تصور انفكاک محال است و در موجوديّت هيچ مرتبه‌‏اى بالاتر از اين مرتبه نمى‌‏باشد. بنا بر مذهب صوفيه اين مرتبه از آن واجب‌الوجود است كه وجود مطلق و حقيقت وجود است. چنان‏كه گذشت آنها گويند وراى طور عقل طورى است و در آن طور به طريق مشاهده و مكاشفه چيزى چند منكشف و مشاهد است كه عقل از ادراک آن عاجز و ناتوان است، و در آن طور محقّق شده است كه حقيقت وجود عين واجب‌الوجود است و آن نه كلّى است و نه جزئى و نه عام است و نه خاص، بلكه از همه قيود مطلق است تا حدى كه‏ از قيد اطلاق نيز معرّ است، بر آن قياس كه اهل نظر درباره كلى طبيعى گفته‌‏اند و آن حقيقت در همه اشيايى كه به وجود موصوفند تجلّى و ظهور كرده است و از آن حضرت بر اشياء موجود پرتوى است، نه آنكه آن وجود عارض اشيا و يا حالّ و حاصل در آنها باشد. اين ذات وحدانى كه حقيقت وجود مطلق است با قيود و تعيّنات اعتبارى در لباس كثرت ظهور كرده است و لذا در وحدت حقيقى او شائبه كثرت راه نمى‏‌يابد و انقسام صورت نمى‏‌پذيرد، همچنان‏كه واحد مبدأ اعداد است و در همه مراتب اعداد ظهور مى‏كند و هيچ نوع انقسام نمى‌‏يابد. و همان‏طور كه در همه كثرت بى‏‌نهايت اعداد غير وحدت شیئ نيست، در كثرت جميع موجودات نيز جز آن ذات وحدانى چيزى نمى‏‌باشد. اما چون از تجليّات و تنزّلات آن ذات قيود و تعيّنات اعتبارى حاصل آيند و به آن منضم گردند، توهّم تعدّد و كثرت حقيقى پديدار آيد، ولى ارباب بصيرت دريافته‏‌اند كه كثرت اعتبارى بيش نيست و حقيقت همان ذات وحدانى است كه به اصطلاح با غيرت وحدانيّتش وجود اغيار را محال مى‏‌نمايد و هر غيرى را كه در وهم آيد پندار و خيال.
اين بود اجمالى از اقوال متفكران اسلامى درباره مفهوم وجود و مصاديق آن كه چنان‏كه ملاحظه شد، گزارش قول وحدت وجود عرفا بيشتر مورد توجه واقع شد، تا مقدمه و درآمدى باشد براى شرح وحدت وجود ابن عربى، و از آنجا كه وحدت وجود اساس تصوف ابن عربى است و فروع كثيرى از آن متفرع است، لذا شايسته آمد كه اصل وحدت وجود ابن عربى و متفرعاتش جداگانه مورد بحث و گفتگو قرار گيرد.

تأييد وحدت وجود در تصوف ابن عربى‏
با اينكه رگه‏‌ها و ريشه‌‏هايى از «وحدت وجود» در جريانهاى فكرى قبل از قرن هفتم، اعمّ از اسلامى و غير اسلامى، ديده مى‌‏شود، ولى مذهب وحدت وجود به گونه كامل و به صورت مشروح و منظم پيش از محيى‌الدين بن عربى نبوده و او نخستين صوفى و عارفى است كه در عالم اسلامى با ايمان راستين و شور و شوق فراوان اين اصل و اساس را استوار ساخته و به بركت صفاى باطن و ذوق سرشار و در اثر وسعت معلومات و كثرت اطلاعات و نيز به يارى بيان رسا و قلم توانايش به شرح و بسط آن پرداخته و به تقرير فروع و استنتاج نتايجش همت گماشته و در نتيجه نظامى نوظهور و عرفانى بديع پديد آورده است كه دوست و دشمن و موافق‏ و مخالف را به تحسين و تمجيد واداشته و اغلب وى را به فضل و تبحّر در تصوف و سبق و تقدم در عرفان وحدت وجودى ستوده و به حق قدوه و پيشواى قائلان به وحدت وجود شناخته و شناسانده‏‌اند و كسانى كه پس از وى راجع به اين مذهب به نثر يا به نظم سخن گفته‏‌اند مبيّن معانى، ناقل افكار و شارح عقايد وى هستند كه در آينده در گفتارى جداگانه تأثير عميق و نفوذ گسترده عرفان وحدت وجودى وى را در تصوف اسلامى به‏‌طور اعم و در عرفان ايران اسلامى به‏‌طور اخص مورد توجه قرار خواهيم داد.
اما برخلاف اين واقعيّت آشكار پيرو با كمال و با وفايش عبدالوهاب شعرانى‏ صوفى شافعى كوشيده است تا قول به وحدت وجود را از وى نفى كند و سخنانش را طورى تعبير نمايد كه با وحدت شهود سازگار آيد نه با وحدت وجود، چرا كه به پندار او اين مذهب، كفر و الحاد و برخلاف اصول دين مبين اسلام است و لذا شايسته مقام ولىّ مسلمى چون ابن عربى كه از كبار اولياءاللّه است نمى‌‏باشد.
آقاى دكتر محمد غلّاب نيز اخيراً در طى مقاله‏‌اى عقيده به وحدت وجود را از وى نفى كرده و مقامش را بالاتر از اين دانسته است كه به چنين عقيده‌‏اى معتقد باشد، و در ضمن كسانى را كه وى را وحدت وجودى دانسته‌‏اند خطاكار پنداشته و چنين فهميده است كه ابن عربى «اللّه» را از جميع وجوه مغاير با موجودات و مفارق از مخلوقات مى‏‌دانسته است‏. يعنى كه او به ثنويّت وجود معتقد بوده است. اما چنان كه در گذشته گفته شد او نه تنها يک صوفى وحدت وجودى، بلكه پيشواى بزرگ و مؤسّس راستين اين مذهب در عالم اسلام است. بنابراين شعرانى كه قول به وحدت وجود را بر وى انكار كرد و مانند جنيد و نظاير وى از اوايل صوفيّه چون شبلى و ذوالنون مصرى وى را وحدت شهودى پنداشت و سخنانش را طورى تفسير كرد كه با وحدت شهود سازگار آيد، و نيز آقاى دكتر غلّاب كه وحدت وجود را از وى نفى نمود و در نتيجه وى را ثنوى پنداشت، پندارشان ناروا، تفسيرشان نادرست و سخنانشان نابجاست. زيرا كه جميع كتب و آثار ابن عربى، به‌‏ويژه دو كتاب مهمّش فتوحات مكّيه و فصوص‌الحكم، سند پايدار و دليل استوار و برهان قاطعند كه او نه‏ تنها قائل به وحدت وجود است، بلكه وحدت وجود دين و روح و فكر وى را به خود مشغول داشته و اساس و مدار عرفان و اصل حاكم و متحكّم در سير انديشه اوست و در عرفان و نظام فكرى وى جميع مسائل مهمّ فلسفى و كلامى و عرفانى درباره خدا و صفات او و انسان و معارف او و نيز حيات معنوى، محبّت الهى، اديان و مذاهب، آداب و اخلاق و خلاصه جميع امور مربوط به دنيا و آخرت از آن اصل اصيل متفرع شده‏‌اند، و او آن را پايه و مايه همه چيز قرار مى‌‏دهد و همه چيز را به آن برمى‏‌گرداند، حتّى احكام فقهى و دينش را كه آن را نيز چنان تفسير و تأويل مى‏‌نمايد كه با آن اصل سازگار آيد و همه امكاناتش را در راه شرح و بسط آن به كار مى‏‌برد، و در كتب و رسالاتش به اندک مناسبتى و به كوچک‏‌ترين بهانه‌‏اى، با شور و شوقى زائدالوصف با عباراتى گوناگون و شكوهمند به اين اصل اصيل اشاره مى‏‌كند و براى تقرير و تأييدش از كشف و ذوق و از عقل و نقل و بالاخره از هر چيزى كه ممكن باشد و بتواند كمک مى‏‌گيرد. بنابراين براى كسى كه اندک آشنايى با آثار وى داشته باشد مجال شكّى باقى نمى‏‌ماند كه او پيشواى بزرگ عرفان وحدت وجودى و مؤمن راستين به آن است.
يك نكته شايسته توجّه: آقاى دكتر ابراهيم مدكور محقّق و متفكّر مصرى پس از تأكيد بر اينكه مذهب وحدت وجود در عالم اسلام به دست ابن عربى كمال يافته و او آن را اساس درس و بحث خود قرار داده، و تمام آراء و افكارش را بر روى آن بنيان نهاده، و اين مذهب به نام وى شناخته شده، ادّعا مى‏‌كند كه: تعبير وحدت وجود بر قلم او جارى نشده، يعنى او خود اين اصطلاح را به كار نگرفته است، و اول‌كسى كه آن را به كار برده ابن تيميه است‏. امّا به نظر ما اين ادّعا درست نيست، زيرا تا آنجا كه من اطّلاع دارم دو بار اصطلاح «وحدت وجود» در فتوحات مكّيه به كار رفته است: نخست در جلد اوّل، آنجا كه آمده است: «فالوحدة فى الايجاد و الوجود و الموجود لا يعقل و لا ينقل الّا فى لا إله الّا هو» . ثانياً در جلد دوم، آنجا كه مى‏‌گويد: «فاثبت الكثرة فى الثّبوت و انفها من الوجود فاثبت الوحدة فى الوجود و انفها من الثّبوت».