مرتبط‌ ساختن فردوسی شاعر ملی ایران با هومر، و قیاس «شاهنامه» ‌با «ایلیاد»، در تاریخ مطالعات فارسی کلاسیک بسیار بی‌اساس است. در آنچه به عنوان مطالعات حماسی تطبیقی در غرب قلمداد می‌شود، به گونه‌ای درباره فردوسی سخن گفته شده که گویی او‌‌ همان هومر ایرانی است. به همین دلیل اغلب شاهنامه به جای اینکه با معیار و ملاک محیط فرهنگی، ارزش هنری یا حتی زبان ادبی خود آن اثر بررسی شود، با قیاسی ناشی از مطالعات اشعار هومر تحلیل شده است.

در شاهنامه، چهره­ زن را به شرمگينی و حيا و دل او را به مهر و صفا و انديشه­ او را به ژرفی و دورنگری و کار او را به راستی و روش او را به متانت و بردباری می‌­بينيد و البته در شاهنامه، اصل در زن آريايی‌­نژاد همين است و خلاف آن متصور هم نيست.(دبير سياقی، فردوسی، زن و تراژدی، ص ۲۸)

آیا مقصود از «داستان هفت‌خوان» همین صورت ظاهر است یا شرح حال ماست که تا آفرین بشنویم، باید با جادوها و دیوهای رهزن نبرد کنیم که «جهاد نفس» است. دیدی که در خوان سوم اژدها را کشت؟ بدان که به قول عارف رومی: نفْس اژدرهاست، اوکی مرده است؟/ ازغم بی‌آلتی افسرده است