این مقاله، تعامل بین تصوف و فرهنگ ایران را توصیف می‌کند. علیرغم تحولات فرهنگی و زبانی در طی ۱۵۰ سال اخیر و تأثیر پذیرفتن از فرهنگ جهانی و سبک‌های جدید زندگی که‌ تحت تأثیر شبکه ارتباطات جهانی شکل گرفته، هنوز بسیاری از ارزش‌ها و اصطلاحات و واژگان صوفیان،رایج است. پس عجیب نیست که حضور صوفی و درویش بر قصه‌های عامیانه‌ ما سایه افکنده باشد. صوفی(درویش) اغلب نماد اعتماد و توکل بر خدا و رهایی از بندگی‌ قدرت، منزلت، ثروت، قومیت

زمینه یهودى: این اصطلاح وقتى به کار مى‌رود که شخص عقیده داشته باشد جداى از ادراک حسى و ادراک عقلانى، مى‌توان با واقعیتى به نام الوهیت که صرفاً با دلیل آوردن قابل تعریف نیست و اعتقاد بر آن است که مبناى نهایى هستى است، تماس مستقیم برقرار کرد. از آنجا که عرفان ناشى از آرزوى دریافتن و پیوستن به چیزى است که در تجر

ابوبکر محمّد بن علی بن محمّد بن احمدبن عبدالله بن حاتم طائی از عارفان بزرگ، تصوف را به نوعی فلسفه تبدیل کرد، و در نوشته‌هایش عقاید و باورهای بسیاری از مکاتب را تبیین و تفسیرنمود. آثار: فصوص الحکم، الفتوحات المکیة فی معرفة أسرار المالکیة والملکیة، عنقاء مغرب فی معرفة ختم الأولیاء وشمس المغرب ، کتاب العقائد

ابوبکر محمد بن علی بن محمد بن احمد بن عبدالله بن حاتم طائی ابوبکر محمّد بن علی بن محمّد

لباس درست حق را بر تن ناراست خویش میکنند و درست حق را به دروغ خویش می‌آمیزند. بر منبر، حق بنیاد، می‌نشینند، چندان که فریسیان نشستند، و سخن درست موسی را تیغِ کشتن ِ عیسی می‌کنند. این طراران عیارپوش، از کلام درست اولیای سابق، تیغ می‌سازند، تا ولیّ زنده را که تجسم راستی‌ست به مسلخ برند و سالکان را به گرداب توهمات خویش دراندازند…

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی – طلوع شمس – چگونگی پیوستن شمس به مولانا – غروب شمس – شیدایی مولانا – صلاح‌الدین زرکوب – حسام‌الدین چلبی – آثار منظوم – آثار منثور – وفات مولانا –  سید برهان‌الدین محقق ترمذی مرید صدیق و پاکدل پدر مولانا بود و نخستین کسی که مولانا را به وادی طریقت راهنمایی کرد. وی ناگهان بار سفر بر بست تا به دیدار مرشد خود سلطان‌العلماء در قونیه برسد. شهر به شهر راه پیمود تا اینکه به قونیه رسید و سراغ سلطان‌العلما را گرفت غافل از آنکه او یک سال پیش از این خرقه تهی کرده و از دنیا رفته بود.

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی جلال‌الدین محمد بلخی در ششم ربیع‌الاول سال ۶۰۴ هجری قمری در بلخ زاده شد. پدر

بهاءالدین محمد ابن حسین عاملى(شیخ بهایی) قطعاً مشرب تصوف از نوع مثبت آن داشته و طبعاً به عرفان و سلوک عرفانى متمایل بوده است. آثار: جامع عباسى –  الزبدة فى الاصول – اربعین – مثنوى سوانح الحجاز – کشکول – المخلاة – خلاصة الحساب – فوائد الصمدیه – حدائق الصالحین – العروة الوثقى – اسرار البلاغة – مفتاح الفلاح – الحبل المتین فى احکام الدین – رساله «تحریم ذبائح اهل کتاب‏» – عین الحیات