بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ستايش و سپاس بى‏ قياس، خداوندِ زمين و آسمان را كه سلسله روز و شب

بمسجد رفتم سرم درد مى‏‌كرد گفتم ذكر اللّه چنان مى‏‌بايد كه بگويم كه اللّه مرا فراغتى دهد از درد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ بعد از سپاس بى‏ حَدّ و قياس پروردگارى را كه رنگ آمادگى و قابليّت هر

گفتم عجب نيست عرضه كردن اعمال امّت بر نبى عليه‌السلام بنگر كه چون پاره راست مى‌روم بسوى اللّه و

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ امّا بعد، غرض از اين نوشته بيان آن است كه طايفه‏‌اى از صوفيان شهر مُولتان‏

اللّه اكبر گفتم ديدم كه انديشه‌هاى فاسد و هر انديشه كه غير انديشه اللّه بود همه منهزم شدند بدل

از آنجا که عرفان طریق شناخت خدای بی‌همتا و لایتناهی است، خود بی‌پایان و بی‌کران است. آب  دریا  را

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ  ببايد دانست كه، چون غرض از آفرينش معرفتى است خاصّ كه عارف را به حقّ