صادق هدایت: فکر زندگی دوباره مرا می‌ترساند و خسته می‌کرد، من هنوز به این دنیایی که در آن زندگی می‌کردم انس نگرفته بودم. حس می‌کردم که این دنیا برای من نبود، برای یک دسته آدم‌های بی‌حیا، پررو، گدامنش، معلومات‌فروش، و چشم دل گرسنه بود. برای کسانی که به فراخور دنیا آفریده شده بودند و از زورمندان زمین و آسمان مثل سگ گرسنه جلو دکان قصابی که برای یک تکه لثه، دم می‌جنبانید، گدایی می‌کردند و تملق می‌گفتند.

بوی ناب آدم: ﻫﻤﺎﻥﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺪﯼﻫﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ… ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺯﻣﯿنشاﻥ

من خوابیده بودم چون فکر می‌کردم تو بیداری: مردی به دربار خان زند می‌رود و با ناله و فریاد

من خوابیده بودم چون فکر می‌کردم تو بیداری: مردی به دربار خان زند می‌رود و با ناله و فریاد

من، عادت به نبشتن نداشته‌ام، هرگز! چون نمی‌نویسم، در من، می‌ماند؛ و هر لحظه، مرا، رویی دیگر می‌دهد! شمس تبریزی *********** بعضی کاتبِ

چقدر «بز» در مملکت زیاد شده است! همه‌ی بدبختی ما از این «بز‌ها» و «بززاده‌ها» است! با آنکه کار‌شناسان

داستان خاکسپاری حافظ ادوارد براون شرق‌شناس نامی که سفرهای زیادی به ایران داشته می‌نویسد: در روزی که حافظ درمی‌گذرد، برخی

سنگی دیدم در راهی افگنده و بر وی نبشته که، اقلب و اقرأ. برگردان و برخوان. برگردانیدم و برخواندم.

طریق آن بود: چون نفس خواهد که شکایت کند، خلاف او کند و شکر گوید و مبالغه کند، چندانی که

مجنون خواست که پیش لیلی نامه‌ای نویسد. قلم در دست گرفت و این بیت گفت: «خَیالُکِ فی عَینی وَ اِسمُکِ