پس‌ از پيداشدن‌ فلسفه‌ي‌ اصالت‌ عمل‌ (1) كه‌ ويليام‌ جيمز (2) بيان‌ كننده‌ و پايه‌گذار آن‌ بود،

    منوچهر دین پرست  نگاهي به سنت دانشنامه‌نويسي به مناسبت انتشار «دانشنامه فرهنگ مكتوب عرفان و تصوف»  

      دكتر سيدسلمان صفوي شاهنامه اثر حكيم ابوالقاسم فردوسي (397-319 شمسي) يكي از بزرگ‌ترين حماسه‌هاي منظوم جهان

برخی عرفان را وسیله ای برای نجات از بیداد خداوندان زر و زور و تزویر قرار داده‌اند.   مروری

«تصّوف عبارت است از توبه از ناشایست و صدق در طلب و ورع در شبهات و فنا در توحید و آن نهایت کار بود که مرد در شهود جلال حق‌تعالی وجود و صفات خلق، جمله فانی بیند. پس در لفظ تصوف چهار حروف یافتند، حکم کردند که هر حرفی اشارت است به مقامی از این چهارگانه «تا» توبه است، «صاد» صدق است، «واو» ورع، «فا» فناست»

گفت‌وگوي حاضر با دكتر محمدرضا ريخته‌گران، عضو هيأت علمي گروه فلسفه دانشگاه تهران در تبيين همين معنا و توجه به عرفان اسلامي سامان گرفته است.  دكتر ريخته‌گران كه از تبار استادان فلسفه‌خوانده گريخته از علم‌الابدان است بيشتر و پيش‌تر به فلسفه هنر، پديدارشناسي و هيدگرشناسي نامبردار است اما اين جنبه از تفكر ايشان و نگاه عميقي كه به عرفان اسلامي دارند جدا از فحواي كلام ايشان اهميت موضوع مورد گفت‌وگو را بازمي‌نماياند؛ با اين تذكر كه اين گفت‌وگو اصلا قرار نبوده بحثي تخصصي و مورد استفاده خواص باشد بلكه دغدغه عرفان‌گرايانه يكي از اهالي جدي فلسفه است.

عطار مردي پژوهنده و دانشمند بوده و به سبب پژوهشها و مطالعاتي كه داشته به راه تصوف و عرفان افتاده، به عارفان علاقه‌مند شده و چون مردي باسواد و انديشمند بوده مورد مراجعه‌ي ديگران بويژه دوستان قرار مي‌گرفته است