‌گفتار عرفا که می گویند پیامبران همه یک چیز می گفتند ،‌ پیامبران همه یکی هستند ،‌ دشمنان سوء استفاده کردند و نفهمیده این را توجیه کردند . باید اگر تشبیه کنیم به منزله ی یک گردن بند یا یک تسبیح است که در این تسبیح تمام این دانه ها به هم مربوط است ،‌ هر کدام یک دانه ي مستقلی است ولی با هم است ،‌ یکی هستند . منتها دراین سلسله که همه به هم وصل است بعضی ها درخشندگی بیشتری دارند . این سلسله هست از آدم گرفته تا موسی ،‌ عیسی و بعد از عیسی ،‌ پیغمبر ما ؛‌ پیغمبری که امروز مبعوث شد و چنان خارج از طبیعت و دید مردمان بود که حتی خود حضرت نگران شده بودند که این کیست که به من گفت ؟ چه به من گفت ؟ از طرف چه کسی گفت ؟ می دانست ولی آن وحشت و هیبتی که هر وقت فکر می کرد این کیست که این حرف را زده و از جانب که آمده ؛ از هیبت این فرشته  و از هیبت این پیام ها بدنش می لرزید  

هر روزی که همه ی مردم عید بگیرند آن روز عید است. امروز بگویند به مناسبت ستاره زهره عید داریم، عید است. همه مردم از کجا بفهمند؟ چون گفتیم همه مردم اگر بگویند عید است، عید است، ائمه، علمشان نشان می دهد که حالا ما می بینیم که همه ی مردم مسلمان آن روزگار، از همه آنها که تک تک امکان نبود که بپرسند و نمی پرسیدند ولی همه ی آنها را مظهرش را، همان خلیفه می دانستند، کدام خلیفه؟ خلیفه ای که قبر امام حسین را بلدوزر انداخت و شخم کرد. ضریح حضرت را آتش زد با آن قهوه درست کرد، زهر مار کرد. همان خلیفه اگر می گفت: امروز ماه رؤیت شده و عید است، امام همان روز را عید می گرفتند. هرگز اعاده نکردند. ندیدیم که امام امروز عید بگیرند فردا هم اعاده کنند یا امروز در نماز جماعت پشت سر همان خلیفه نماز بخوانند پس فردا اعاده کنند

ذكر چيزى است كه از اوّل ارادى است و از طريق ذكر، خيال را با اراده مى‏بريم به سوى خداوند، منتها نه به‏معناى موهوم خيال. خيال يعنى تصوّر چيزى كه وجود ندارد و ما يا علاقمنديم به وجودش يا مى‏ترسيم از وجودش، اين خيال است 

عشق به يك حقيقت، همان ايمان به آن حقيقت است كه يك جا لغت ايمان برايش آورده مى‏شود و يك جا عشق. ايمان جنبه خلوصش است كه در دل نهفته است و كسى نمى‏بيند، و عشق جنبه بيرونى و جلوه آن است. عشق و ايمان مترادف هم هستند. بنابراين چون ما مسلمان‏ها به يك مبدأ ايمان داريم، ايمان به وجود چنين مبدأيى باعث مى‏شود كه متوجّه شويم كه كارهاى ما، حساب دارد پس در اينجا، اين عقل ايمانى مى‏شود.

ه ما مي‌گفتند و انتقاد مي‌كردند كه صوفي‌ها مي‌نشينند گوشه‌اي و سربار جامعه هستند. اينگونه نيست، صوفي‌ها در تمام دنيا اثرگذار هستند. منتها ما نمي‌خواهيم و نخواستيم اين اثرگذاري را متمركز كنيم. نخواستيم كه اين اختيار و قدرت در دست يك نفر جمع باشد. گفتيم كه ما در سياست دخالت نمي‌كنيم. اين يك امر طبيعي است. درويش در سياست دخالت نمي‌كند. اما افراد درويش آزاد هستند، البته اكنون و در اين برهه شرايط استثنايي حاكم است. حاج آقاي كروبي كه فرياد ما را به گوش مسلمين ‌رسانيدند و پيوسته مي‌رسانند پس درويشان به آقاي كروبي توجه دارند و اين بسيار طبيعي است و به‌طور قهري و طبيعي مي‌خواهند زحمات و محبت‌هاي آن جناب را جبران كنند.

روزسوم اسفند به نام روز درویش نامیده شد و این برای دشمنان ایمان ،متصور نیست که مومنین آنقدردلهایشان به هم نزدیک باشد که خود جوش عمل به این اهمیت را انجام بدهند .همه دنبال این هستند که چه کسی باعث این شده است ؟! کسی که باعث این شده است روح ایمان است یعنی پیغمبر (ص)و علی (ع) که در دلهای مومنین جای دارند و از این جهت من ،بدون اینکه دخالتی داشته باشم بسیار خوشحال شدم و امید وارم که فقرا همیشه وحدتشان را حفظ کنند

بسم الله الرحمن الرحیم  فرمایشات حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوبعلیشاه ١٧ دقیقه و  ۴٩ ثانیه بخش نخست

در مورد قم ماجرا از آنجا آغاز شد كه آقاى سيّداحمد شريعت شيخ مجاز دستگيرى در سلسله ما حسينيه‏اى را براى اجتماع فقرا در محلّ خانه پدر و خانه عمويشان كه مجاورش بود ساختند كه يادگار خودشان و پدرشان باشد. اين حسينيه به‏صورتى مجلّل و زيبا ساخته شد كه همانندش در قم كمتر ديده مى‏شد. براى مخالفان ما ناراحت‏كننده بود كه چنين حسينيه‏هايى از آن درويش‏ها باشد، از اين‏رو به آنجا يورش بردند و هم حسينيه و هم منزل خود آقاى شريعت را كه در مجاورت آن بود خراب كردند.

بسم‌الله الرّحمن الرّحيم در كتاب پند صالح، مبحث تجّرد نفس و بقاي روح، مي‌فرمايند: «…و فكر، به خودي خود و تنها، راه به آن نمي‌برد پس بايد جستجوي راه و راهبر براي اين راه نمود و انبياء و اولياء كه اين راه را پيموده و خوب و بد آن را ديده و توشه‌ي راه را دانسته‌اند براي بيدار كردن مأمور بوده و راه و چاه را نشان داده‌اند بايد در صدد رفتار به دستور آنها برآمد. و آغاز پيدايش اين انديشه‌ي دوربين، آغاز سلوك به سوي خداست. و البته اگر اين جستجو و درد شدت نمايد و عزم بر اصلاح خود كند و متوجه گردد كه به محض ملّيت ظاهر و انتحالِ صورتِ ديانت به مقصود نرسد و تنها به نوشته و دستور راهنما نتوان راه پيمود و راهي كه خطرهاي بي‌پايان و راهزنان فراوان دارد بايد با راهنما و اسلحه رفت؛ در تفحص و تحقيق برآمده نصّ سابقين را كه بينا و محيط بوده‌اند و گفته‌ي آنها را حق دانسته كه يگانه راه شناسايي راهبر است.»  

خداوند بعد از آن كه مراحل مختلف موجودات را آفريد و براي هر كدام قواعدي معين كرد خود او رفت گوشه‌اي استراحت كند كه تورات هم به اين عبارت مي‌گويد كه خداوند روز اول چنين کرد؛ روز دوم چنان، تا شش روز و سپس خداوند روز هفتم نگاه كرد، ديد همه كار خود را انجام داده و کامل است؛ پس رفت که استراحت كند، ولي اين چنين نيست ما مي‌گوييم، خداوند يك لحظه غفلت از كارها و از موجودات نمي‌كند.