آیت الله تسخیری با اشاره به عوامل خارجی ، منافع شخصی علما و حکام، تکفیر، تردید در نیت شرکت کنندگان در گفتگو، حمله علیه مقدسان و بی احترامی به یکدیگر به عنوان چالش های تقریب گفت: این چالشها فراوان و دشوار هستند که برخی از آنها از سوی دشمنان و برخی دیگر نیز برخاسته از درون امت هستند.

فقيهان در مباني اجتهادي خود اصل را بر حاكميت نصوص مي‌دانند و اگر خبر واحد موثقي بر حكمي دلا‌لت داشت، آن را حاكم بر هر چيزي مي‌‌دانند؛ ولو اينكه در برابر آن عقل قطعي قرار گرفته باشد. و اين عقل قطعي بايد محكوم خبر ظني شود. آقاي هاشمي يكي از راه‌هاي برون‌رفت از اين مشكل را شورايي كردن اجتهاد مي‌دانند، طبيعي است كه در هر كاري- اعم از سياسي و علمي- به ويژه مسائل مهم و كلا‌ن جامعه، شورايي كردن امور، خطاها را كاهش مي‌دهد.  

گرايش عرفاني و صوفيانه را كه نمي‌توان حذف كرد. اصلا‌ تاسيس حكومت صفويه در كشور ما و ترويج و توسعه تشيع اگر نگوييم مرهون گرايش صوفيانه و عرفاني صفوي‌ها و قزلباشان است، آنان نقش درجه اولي در اين واقعه كم نظير كه تاسيس نخستين دولت ملي در ايران است، برعهده داشته‌اند. از سوي ديگر، در جهان اسلا‌م گرايش عرفاني و صوفيانه گرايش بسيار نيرومندي در شبه قاره هند و شمال آفريقا و حتي غرب و جنوب آفريقا است. اگر مي‌خواهيم بر اين گرايش‌ها تاثيرگذار باشيم و از اين توان بالقوه و بالفعل استفاده كنيم، نبايست در داخل كشور عرصه را بر جمعيتي كه هيچ خطري ندارند تنگ كنيم. ويران كردن يك حسينيه يا يك مقبره كه كار آساني است! ‌

در عاشورا مقصودم جنبش عاشورایی است ما با تنها با دو نوع سیاست رو به رو نیستیم با دو نوع اخلاق هم رو به رو هستیم. اخلاق حداقل از دیدگاه دینی و با یک رویکرد جامعه  شناختی امری جدا از سیاست اقتصادی، ایدوئولوژی و سلطه نیست و با اینها تناسب دارد. نظام گفتمانی و اخلاق سلطه یک سلسله ارزشهایی دارد و براساس ان ارزشها داوری می کند. مهمترین ویژگی اخلاق سلطه بت شدن سلطه یا  خداشدن صاحب سلطه است.در اخلاق عاشورایی و حسینی  فقط الله خدا است الله مطلق است و بقیه همه نسبی هستند 

اماکن مقدس دراویش و خانقاه‌ها یا حسینیه‌های ایشان که معمولا محل تجمع و عبادت اعضای این فرقه است معمولا از ارزش تاریخی و فرهنگی برخوردار است و تخریب این مکان‌ها باعث از بین رفتن بخش بزرگی از سرمایه‌های تاریخی کشور خواهد شد؟

به طوري  كه اگر تمام عالم- از عرش تا فرش- لحظه اي از ياد خدا غافل شود ولي اين عبد به ياد خدا باشد او از طريق اين ذكر جاي كل عالم را مي گيرد و عالم از طريق او حفظ مي شود (از هم نمي پاشد). اما اگر عبد از ذكر خدا غافل شود عالم نمي تواند جاي او را در ذكر بگيرد. آن بخش از عالم كه خالي از انسان ذاكر است نابود مي شود و پيامبر(ص) فرمود: قيامت برپا نمي شود مادام كه در زمين كسي باشد كه بگويد الله، الله. ياد خدا عبارت است از يافتن او بر كرسي قلب كه همان عرش او در عالم كبير است. ابن عربي مي گويد: خداوند در قلب بنده مؤمنش منزل مي گيرد چرا كه او آن را محل علم به خدا قرار داده است. او با غيرت و تعصب از اين خانه حفاظت مي كند تا مبادا ديگران وارد آن شوند

اینها چندین مشخصه دارند؛ یکی اینکه شریعت گرای محض هستند و اسلام را تنها به بعد فقهی آن تقلیل می دهند. این اسلام فقاهتی است که مفهوم خدا در آن مفهومی اقتدارگرایانه دارد و خدا در آن به عنوان عامل مجازات انسان ها معرفی می شود. جهت گیری این نگرش از نوع اقتدارگرایانه است و شرایطی که طی آن فقها در نهادهای جامعه حاکمیت می یابند، نوعی جهت گیری سلطه گرایانه است. رویکرد افراط گرایی مدرن با ضد شیعی گری و ضد صوفی گری هم همراه است. آنان ماهیتی ضد عقلی دارند و علاقه ای به رشد و توسعه علوم و معارف ندارند و ضمنا درگیر رشد علوم عقلی و سنتی اسلامی نیز نیستند. تاکید آنها تاکیدی یکسویه بر فقه و مسائل صرفا ظاهری در برابر مسائل محتوایی و باطنی اسلام است. قدرت تجزیه و تحلیل این گروه بسیار ضعیف است چون اهل فلسفه و منطق نیستند.

ماکیاول در باب مراوده با مردم به شهریار نصیحت می کند که اصناف و دیگر گروه های قوام یافتهٌ جامعه را به بازی بگیرد و حتی گاه گاه درمجالس تصمیم گیری آن ها حاضر شود. این مجالس سنتی را می توان تا اندازه ای سلف نهادهای دموکراتیک امروزه ( نظیر احزاب و مجالس قانون گزاری ) به حساب آورد. وی در این باب می گوید شهریار باید خود را خطا ناپذیر نشان دهد تا مورد احترام باشد اما نباید هیچ گاه تصمیمات خودرا از خطا مصون بپندارد. او باید نشان دهد که از شنیدن حقیقت خشمناک نمی شود ولی برای حفظ شوکت خویش باید عده ای خردمند را گرد آورد و با آن ها مشورت کند وگرنه گوش فرادادن به سخن هرکس و ناکس دو خطر دارد یکی تغییر عقیدهٌ مداوم و دیگر دست بستهٌ گفته های مداحان شدند.

در فلسفه و برخي مكاتب تصوف، ضروري است كه اشخاص، خود به درك امور بپردازند، هر چند كه براي دانايان روشن است كه عامه مردم پيشرفت زيادي در آن عرصه نخواهند داشت. انتقاد رومي و متصوفه از فيلسوفان، نه بدان خاطر است كه آنان با جهان‌بيني فيلسوفان مخالف بوده‌اند؛ بلكه از آن روست كه از نظر آنان فيلسوفان در بازي‌هاي ذهني و تكيه بر جزئيات بي‌اهميت تباه مي‌شدند. صوفي فيلسوفاني را كه در اين بازي نقش مي‌آفرينند داناي مقلد مي‌داند. آنان در دام و دامن تقليد افتاده بودند؛ حال آن‌كه غايت شناخت، رسيدن به «تحقيق» بود.