همه مسلمين در اين عيد شريك هستند. انشاءاللَّه موجب الفت بين همه مسلمين گردد. البته هر كس كه بيشتر مقيّد به احكام پيغمبر است بيشتر از اين عيد سهم دارد، ولى براى همه مسلمين عيد است. در قنوت نماز عيد اينچنين خوانده مى‏شود: بِحَقِّ هذا اليَوْمِ الّذى جَعَلْتَهُ لِلْمُسلِمينَ عيداً. به حق امروز كه آن را براى مسلمين عيد قرار دادى.

 البتّه بعضي از حالات غيرطبيعي که به فردي از فقرا دست مي‌دهد، خيلي اوقات از ضعف است، ولي گاهي كه اين حالات از روي ضعف نباشد، ديگران مي‌گويند: چه شده است؟ چرا اين‌طوري مي‌کند؟ چرا ما نمي‌فهميم و آن فرد اين‌گونه مي‌شود. ممكن است اين کار او از ضعف باشد، ولي به هر جهت حالتي معنوي است، که او نمي‌فهمد. زيد از صحابه‌ي پيغمبر(ص) بود و در يك نمازي که پشت سر پيغمبر بود، به‌اصطلاح مثل آنکه رقصيد و به دور خود چرخيد و افتاد. همه تعجّب كردند گفتند: به روي او آب بزنيم و او را به هوش آوريم، ولي حضرت فرمودند: او را رها كنيد. بعد گفتند: نماز او قضا مي‌شود. فرمودند: الآن، اين نماز اوست. شما نماز مي‌خوانيد كه به خدا نزديك شويد، اگر خدا دست شما را گرفت و بالا برد، به خدا مي‌گوييد: صبر كن؛ صبر كن نماز بخوانم! 

اينکه مي‌گوييم: يكي بود و يكي نبود، غير از خدا هيچ‌كس نبود، بعد از آن خداوند ما را آفريد و هر وقت هم بخواهد هيچ‌کدام از ما نخواهيم بود امّا بعد از آنكه ما را آفريد، فرمود: «وَ نَفَختُ فيهِ مِن رُوحِي» يعني از روح خودم در شما دميدم. روح خداوند يعني چه؟ يعني «فَعال ما يَشاء» هر چه اراده کند، انجام مي‌دهد، اين روح خداوند است. از اين روح ذرّه‌اي به ما داده، مي‌فرمايد: «از روح خودم» در شما دميدم و نمي‌فرمايد: «روح خودم را به شما دادم»، پس به احترام اين روح كه وارد بدن مي‌شود، انسان استقلال مي‌يابد و خدا خواست كه اين روح در اين بدن مستقلاً كار كند. 

مواظب ايمانتان باشيد و نگوييد که ما نمي‌توانيم. نه خير! آن قدرتي که چنين طوفاني را ايجاد کرده – حالا در جوامع بشري آن طوفان وجود دارد – آن قدرت به شما اين توان را داده که جلوي چنين طوفاني بايستيد، به هرجهت از اين طوفان‌ها شکست نخوريد. شياطين جن و انس را دفع کنيد و اين دفع نبايد موجبات اختلاف و تفرقه بين فقرا را ايجاد کند. هيچ‌يک از فقرا حق ندارند که ديگري را طرد کنند، اين رسم شده که برخي مي‌گويند فلان‌کس چنين يا چنان است نه! ولي خودتان مراقب باشيد و ايمان خودتان را حفظ کنيد و بدانيد که خدا هر کسي را که آفريده، به او علاقه‌مند است

امام‌حسين (ع) است که فرمود: «انَّ الحياة عقيدةٌ و جهاد» زندگي اين است که يک اعتقاد و يک ايماني داشته باشيد و در راه آن ايمان کوشش کنيد. اين معناي حيات است که به حسين بن منصور حلاج منسوب است يا آن ديگري که مي‌گفت: «اُقتُلوني اُقتُلوني يا ثقاتي انَّ في قَتلي حياتي» بکُشيد مرا براي اينکه زندگي من در قتل من است. يعني اين حيات ظاهري ارزش ندارد، آن حياتي اصل است که شامل عقيده و جهاد است. پس شهدا يک هدفي داشتند که از جان آنها عزيزتر بود، حاضر بودند جانشان را براي آن هدف از دست بدهند. 

اگر كسي پرسيد كه مكتب شما چيست؟ بگوييد: ما مكتب و مكتب‌خانه نداريم. هر درويشي خود يك مكتب است. به همين جهت است كه اگر يک درويش كار خوبي بكند، همه از او ياد مي‌گيرند و اگر كار بد هم كند به او ايراد مي‌گيرند و اين براي آن است كه توقع ندارند که يک درويش كار بد بكند؛ اين مكتب درويشي است. حالا بايد ديد که ديگران به چه نحوي جذب اين مكتب مي‌شوند؟ چون مكتب درويشي و عرفان در اصل براي تكامل اشخاص است و فرد را تربيت مي‌كند. بنابراين بايد هر فرد خودش به اين راهي که پيدا كرده است، علاقه‌مند باشد.  

حضرت امام حسين (ع) يك برگ جديدي در تاريخ اسلام و در اعتقادات مردم بود. يعني حضرت نشان داد كه اگر احتمال آن را مي‌دهيد که حكومت‌تان علي‌وار باشد، هر چه مي‌توانيد كوشش كنيد، ولي بدانيد که مصلحت خداوند اين است كه اسلام در همان «بُعِثتُ لِاُتَمِّمَ مَكارِمَ الاخلاق» زنده شود. چون در اينجا در واقع يك برگ جديدي در تعليمات اسلامي آورده شده بود، شايد خداوند خواست – البتّه ما اين استنباط را مي‌كنيم و مي‌گوييم خدا خواست – تا تمام مكارم اخلاقي را كه پيغمبر براي آنها مبعوث شد به آنها نشان بدهد و در وقايع كربلا جمع شود،  

وقتي خواستند حجر را شهيد کنند، به حجر گفتند كه حكم اعدام تو و پسرت آمده، تو را اول بکشيم يا پسرت را؟ هر كس باشد مي‌گويد: همه‌ي دنيا را بكشيد، ولي پسرم را نكشيد. اين طبيعي است، ولي حجر گفت: اول پسرم را بكشيد، چون پسرم تازه مسلمان و جوان است، شايد جان خود را بر ايمان خود ترجيح دهد، اين است كه مي‌خواهم اول او را بكشيد، بعد مرا بكشيد. او براي اين كه كشته نشود، ممكن است ايمان خود را از دست بدهد، ولي من نه 

البتّه در طول تاريخ، تعداد زيادي از شيعيان به دليل حفظ شيعه قرباني شدند، البتّه آن وقت‌ها به همديگر كه مُهر نمي‌زدند، به پيشاني کسي مُهر نمي‌زدند که او شيعه است، بلکه شيعيان از گفتار و عقايدشان شناخته مي‌شدند، مثلاً ابن‌سكّيت دانشمندي شيعه بود كه خليفه دو تا از بچه‌هاي خود را به او سپرده بود و او نيز خوب به آنها درس مي‌داد. از او پرسيد كه بچه‌هاي من را دوست داري؟