بنده همان به که ز تقصیر خویش عذر به درگاه خدا آورد

ور نه  سزاوار  خداوندیش  کــس  نتواند  که  به  جا  آورد

اصل 56 قانون اساسى كه حاكميّت انسان را از لحاظ خليفةاللّهى اعلام مى‏دارد، تصريح مى‏كند كه «هيچ‏كس نمى‏تواند اين حق الهى را از انسان سلب كند يا در خدمت منافع فرد يا گروهى خاصّ قرار دهد.» و بنابراين سلب حق انتخاب و مجبوركردن مردم به انتخاب صرفاً از بين كسانى كه بر طبق نظر (صحيح يا سقيم) مراجع حكومتى شايسته‏اند، سلب اين حقّ الهى است و چه‏بسا اگر از طرف مجلس چنين قانونى تصويب مى‏شد شوراى نگهبان آن را رد مى‏كرد

استادِ ذوفنون علّامه ابوالحسن شعرائى تهرانى (1320 – 1393 ه . ق.) – اعلى اللَّه مقامه و ضاعف اكرامه – از علماى بزرگى بود كه در سده‏هاى اخير كسى را به جامعيّتِ علمى او كمتر مى‏توان يافت. نقش او در ترويج و تعالى فرهنگ و معارف اسلامى، بيش از آن است كه از عهده تبيين آن برتوانم آمد. با اين همه، به مصداق الميسور لا يسقط بالمعسور، در فرصت كوتاهى كه بود، اينجانب گفتارى در صد صفحه به‏عنوان يادآورِ پاره‏اى از كمالات و فضايل ايشان فراهم آورد تا به‏مناسبتِ سى و دومين سالِ درگذشت آن بزرگوار منتشر شود. بخشى از آن گفتار را كه با موضوع نشريه گرامى عرفان ايران مناسبت داشت به نظر خوانندگان محترم مى‏رساند.

در مورد تشيّع و تصوّف (دو لغت در واقع براى يك حقيقت) محقّقين جديد به‏خصوص غربى‏ها اشتباهات فراوانى دارند. اين اشتباهات، سهواً يا عمدى است؛ به‏واسطه اينكه از اوّل، مأموريت بعضى از آنها ايجاد فساد در داخل تشيّع و ايجاد تفرقه در داخل اسلام بوده است و همچنين براى آگاه كردن دستگاه‏هاى استعمارى خودشان؛ بسيارى هم از روى خلوص نيّت به‏نتيجه مشابهى مى‏رسند كه باز هم مورد سوءاستفاده ديگران قرار مى‏گيرد.

معرفت و آگاهی وتشخیص   هر موضوعي راه و رسمي مخصوص به خود دارد. براي تشخيص و درمان  بيماري در يك شخص، نمي توان متوسل به علم زمين شناسي و اصول آن شد- و نمي توان متوسل به  ادبيات عرب و صرف و نحو شد- و نمي توان با علم فقه و اصول پي به بيماري ببريم- تشخيص بيماري پزشك مي خواهد، آزمايشگاه و تخصص مي خواهد…. . اگر هزاران عالم نجوم يا اديب يا زمين شناس يا ….. در خصوص درمان بيماري مدعی مداوا باشندو هر كدام طلب حمايت از هم فكران خود نمايند- كثرت جمعيت آن ها دليل بر صلاحيت آن ها نمي شود بلكه نشان دهنده ي آن است كه اين جمعيت پرمدعا بيماري رواني دارد.

متعصبات و متحجران ديني بر اين تصورند كه نگرش انترناسيوناليستي (جهان وطني) اسلام با ناسيوناليزم ايراني (ميهن پرستي) در تضاد است و همين خيال باطل باعث شده است كه با هر آنچه بوي مليت و هويت ملي ما دارد مخالفت نمايند. استفاده از زبان عربي در مكالمات را نشانه ديانت دانستند و  نابودي  تدريجي ادبيات پارسي را  هدف خود ساختند  و  عربيت و دفاع  از آن را با   اسلاميت و تدين يكي دانسته اند.

پرسش:
1- آیا دراویش نعمت اللهی گنابادی مسلمانند؟
2- آیا دراویش نعمت اللهی گنابادی شیعه دوازده امامی هستند؟
3- آیا دراویش نعمت اللهی گنابادی به امام عصر حضرت حجه بن الحسن العسگری (عج) معتقدند و منتظر ظهور آن حضرت می باشند؟
4- آیا دراویش نعمت اللهی گنابادی معتقدند که قطب سلسله آنها امام زمان می باشند؟
5- آیا دراویش نعمت اللهی گنابادی به شریعت مطهره اسلام، معتقد و پایبند می باشند؟
پاسخ:
نوشته ذیل بخشی از ترجمه مقدمه کتاب مستطاب بیان السعاده اثر خامه نابغه علم و عرفان حضرت آقای سلطانعلیشاه گنابادی می باشد که ضمن جواب سوالات فوق، پاسخ به آن کسانی است که رهروان حقیقی ولایت ائمه(ع) را با تهمت و افترا، کافر، مشرک، مرتد و خارج از دین می خوانند. از خوانندگان و خصوصاً علما و فضلای منصفی که شریعت محمدی را به دل باور دارند و از آن مستمسکی برای مقاصد سیاسی و دنیا طلبی خود نمی سازند، دعوت می کنیم وجدان خویش را قاضی نموده، با خواندن مطالب زیر پاسخ سوالات خود را دریابند…